Vlak voor het uitbreken van de burgeroorlog in Sri Lanka emigreerden de ouders van Ahilan Ratnamohan naar Australië. Daar kijkt zijn vader elke avond naar het laatavondjournaal en herhaalt hij de woorden die de nieuwslezer uitspreekt. Zo oefent hij om zijn SriLankese accent te laten verdwijnen in een perfect Engels en onderscheidt hij zich als immigrant in Australië alvast niet door zijn taal. Ahilans ouders kiezen bewust om alleen Engels – en geen Tamil – te spreken met hun zonen. Zo vallen de jongens in Australië alvast niet op omwille van hun taal.
Maar wat als jaren later blijkt dat de nieuwsgierigheid naar de taal van je ouders te groot is?
Wat als de taal van je moeder niet je moedertaal is?
Tijdens zijn jeugd in Sydney heeft Ahilan nooit Tamil geleerd. De afgelopen zeven jaar heeft hij zijn gesproken Tamil verbeterd via Skype-gesprekken met zijn moeder, waardoor ze voor het eerst in ‘hun’ moedertaal kunnen communiceren. Maar het werd hem snel duidelijk dat hij uren zou moeten studeren om het geschreven Tamil perfect te beheersen. Helaas kan je Jaffna Tamil niet leren in schoolboeken of door naar het nieuws te kijken. Het wordt doorgegeven via de (groot)ouders en via de gemeenschap. Het gaat door via diasporabijeenkomsten over de hele wereld. Dat maakt het mooi. Maar ook ongrijpbaar.
The Tamilization of Ahilan Ratnamohan is een persoonlijk verhaal over herinnering, verlies, taalfascinatie, identiteit en diaspora. Ahilan speelt de voorstelling volledig in het Tamil. Zijn moeder – naast hem op het podium – is zijn taallerares die hem verbetert, souffleert en de Engelse/Nederlandse boventiteling bedient. Op die manier traceert Ahilan de wortels van dit taalverlies en legt hij het raadsel van diaspora op tafel.
